"Początek czegoś nowego"

Siedziałem na skórzanej kanapie, popijając zimną już kawę. Wokół mnie walało się mnóstwo zdjęć, które przedstawiały tę samą straszną masakrę.

Kolejna rodzina, kolejne biedne i niewinne dzieci, ile to będzie jeszcze trwać?- Ten zabójca nie przestanie, póki go nie załapiemy!- Odpowiedziałem sobie na pytanie.

Tyle dni a my dalej nie mamy żadnych poszlak, seryjny morderca zabija z zimną krwią. Jaki ma cel? Co nim kieruje? Jak wybiera ofiary? Rodzina Hashi nie ma nic wspólnego z państwem Shiba, obie rodziny mieszkały w innym stanie, nie znali się, żadnych cech wspólnych. Tyle pytań krążyło w mojej głowie, a na żadne z nich nie znałem odpowiedzi. Westchnąłem głośno, odkładają raport z przed miesiąca, jeśli psycholog policyjny dobrze wszystko rozszyfrował, ten mężczyzna zabije za trzy dni. Nie mogę do tego dopuścić. Do ręki wziąłem dyktafon i włączyłem nagrywanie.

-1.44 żadnych nowych przypuszczeń w sprawie. Stoimy w miejscu- powiedziawszy to, wcisnąłem stop

Po raz setny już tego wieczory, przypatrywałem się fotografiom z miejsca zbrodni. Ciągle czułem, że coś mi umknęło, że czegoś nie zauważyłem. Wstałem przeciągając się, byłem zmęczony, już drugą noc z rzędu nie śpię. Zaczął dzwonić telefon, odebrałem i usłyszałem po drugiej stronie głos mojego przyjaciela.

-Sasuke, masz coś?- Zapytał głupkowato, to chyba oczywiste, że jakbym coś miał dawno bym go powiadomił, czasami zastanawiam się jak on trafił to FBI.

-Nie głąbie, nic nie mam!- jestem zmęczony i rozdrażniony, musiałem się na kimś wyżyć.

-Spokojnie, prześpij się, to ci dobrze zrobi.

-Pa.- rozłączyłem się i rzuciłem komórką o łóżko.

Jak mogę spać, mając świadomość, że ten psychopata jest na wolności?! Poszedłem do łazienki, odkręciłem kurek z zimną wodą. Pomoczyłem sobie twarz chcąc doprowadzić się do stanu logicznego myślenie. Spojrzałem w lustro, przeczesałem sobie ręką włosy. Wychodząc zapaliłem duże światło, Cały pokój w papierach i plastikowych kubeczkach po kawie. Przez wielkie okno wpadało światło pełni księżyca. Olśniło mnie, zerwałem się jak oparzony, szybkim ruchem naładowałem broń, sięgnąłem po kluczyki od samochodu i wybiegłem z domu nawet go nie zamykając. Przeskakiwałem po parę schodków, wykręcając jednocześnie numer.

-Szlak poczta głosowa. Naruto, jadę teraz na ulice Erie St. 49,chyba mam ślad ale jeszcze muszę go dokładnie sprawdzić.- rozłączyłem się i wybiegłem z bloku, wskoczyłem do auta, odpaliłem silnik i ruszyłem. Jechałem bardzo szybko, chcąc jak najszybciej dostać się na miejsce. Gdy dojechałem spojrzałem na wielką posiadłość, na dole paliło się światło. Wyszedłem z samochodu i nie myśląc długo, zapukałem w dzwi czekając na właściciela domu.

-Agent specjalny Uchiha, jaka miła niespodzianka  - przywitał mnie

-Przepraszam za kłopot, jest pózno- powiedziałem lekko zakłopotany

-To żaden kłopot, obydwaj jesteśmy nocnym markami, wejdz.- zaprosił mnie gestem ręki

 Weszliśmy do środka, wspólni poszliśmy do jego gabinetu. Gdy wszedłem do środka, do moich nozdrzy doleciał zapach drewna, uwielbiam ten zapach, który dochodzi z kominka.

-Co cię trapi?- zapytał siadając za biurkiem

 -Jesteśmy na złym tropie doktorze, nasza charakterystyka przestępcy jest błędna. Szukaliśmy urażonego szaleńca ze znajomością anatomii, lekarza, któremu odebrali licencje, niedoszłego medyka…

-Byłego pracownika kostnicy, tak wiem, stwierdziliśmy to po równych cięciach na ciałach ofiar.

-Myliliśmy się, on nie okalecza ofiar dla zachcianki, on kolekcjonuje te części ciała- popatrzał na mnie zdziwiony- Byłem u mojego brata na sylwestra, jego syn podbiegł do mnie i pokazał, że nie ma jednego zęba, schował go do szkatułki i powiedział, że zostawi sobie na pamiątkę i wtedy skojarzyłem fakty, każdej z ofiar wycięto jeden narząd, nie dla przyjemności. Zabójca chciał mieć pamiątkę po swoim dziele.- zakończywszy swój monolog spojrzałem na drugiego rozmówce.

-Powiedziałeś to w biurze?

-Nie, chciałem najpierw porozmawiać z panem. Wiem, że mam rację, zaczynam powoli myśleć jak morderca.

-Fascynujące.- stwierdził i przyjrzał mi się badawczo- Tego się nie spodziewałem, jesteś inny niż ludzie z twojego wydziału. Posiadasz bardzo rzadki dar, tym darem jest wyobraznia mordercy, która jest bardzo potrzebna w twoim zawodzie.

-Jednej rzeczy tylko nie rozumiem, jest pan najlepszym psychologiem w kryminalistyce a jednak, nie skojarzył pan tego w ten sposób.- ciągle próbowałem utrzymać kontakt wzrokowy

-Jestem tylko człowiekiem Sasuke, każdy może się pomylić

-Pan rzadko się myli.

-Przykro mi, że nie mam twojego pełnego zaufania.

-Nie nie, tego nie powiedziałem. Sam nie wiem już co mówię, jestem bardzo zmęczony.

-Wróć do domu prześpij się, przyjdz jutro rano, zrobimy notatki i wspólnie nad tym pomyślimy.- zaproponował

-Tak, to bardzo dobry pomysł.- stwierdziłem, ale nie ruszyłem się nawet o milimetr.

-Przyniosę twój płaszcz, za chwile wróce.

Kiedy Madara wyszedł z pokoju, ja rozciągnąłem się na fotelu i wstałem. Powoli podszedłem do biblioteczki i przez chwile patrzyłem na różne figurki na półce. Wziąłem pierwszą lepszą książkę, która okazała się „Podręcznikiem medycznym” otworzył ją na zaznaczonej stronie. Opisywali tam jak skutecznie pokroić zwierze, żeby jak najdłużej żyło i się nie wykrwawiło, podkreślony był tam napis: Grasica, od razu to skojarzyłem, nie mogłem tego zbagatelizować. Przez jeszcze krótką chwile przypatrywałem się na stronę nie mogąc uwierzyć własnym oczą. Zdeterminowany odwróciłem się, poczym od razu wydałem z siebie głośny jęk bólu. Został on spowodowany wbiciem noża prosto w lewy bok brzucha. Sięgałem po broń, ale doktor ciągle wbijał broń, raniąc mnie coraz mocniej, czułem jak powoli zaczynam się wykrwawiać, podniosłem rękę do góry ale on bez problemu wyrwał mi pistolet rzucając go na ziemie. Spojrzałem w jego oczy, nie widziałem już tych spokojnych i opanowanych, widziałem oczy szaleńca, który właśnie zdobył ofiarę.

-Spokojnie, nie ruszaj się, wchodzisz we wstrząs, nie chce żebyś czuł ból, za chwile poczujesz zawroty głowy a potem senność.- zacząłem się szarpać- Nie opieraj się, to łagodne uczucie, jak wejście do ciepłej kąpieli.- przejechał bronią wyżej, mój głośny krzyk rozniósł się po całym domu.

-Przykro mi, że do tego doszło, ale każda gra się kiedyś zaczyna i kończy.- miałem zamknięte oczy i głośno dyszałem, położył mnie obok kominka.

-Jesteś jeszcze młodym chłopakiem, masz dopiero 20 lat, podziwiam twoją odwagę- powiedziawszy to, wyrwał mi z brzucha ostre narzędzie, otworzyłem oczy, wymachiwał mi przed nim nożem- Chyba na pamiątkę, wezmę sobie twoje serce.- zamachnąłem się, wbijając mu pogrzebacz* w brzuch, odsunął się ode mnie, patrząc gdzieś w przestrzeń nieobecnym wzrokiem. Czułem jak robi mi się coraz słabiej, wyobrażałem sobie jaki muszę być teraz blady. Na moje szczęście, odsuwając się, zwalił ze stolika telefon stacjonarny. Spojrzał na mnie i się uśmiechnął, ja z całych sił próbowałem dosięgnąć słuchawki by móc zadzwonić. Zbliżył się do mnie z szaleńczym uśmieszkiem na twarzy, wtedy sobie przypomniałem. Wyjąłem zapasową broń i strzeliłem raz, drugi, trzeci, leżałem i ledwo co kolo wiek widziałem więc strzały nie padały tam gdzie powinny, za czwartym razem trafiłem w klatkę piersiową, nie byłem pewny czy poleciało w serce, najważniejsze, że upadł na biurko. Opadłem całkowicie z sił, w tym momencie nie wiedziałem co się dzieje. Ostatnie co pamiętam to dźwięk syren policyjnych a potem tylko ciemność.

***

To już mój trzeci blog, tym razem spróbuje zaszaleć z kryminalistyka ;D Mam nadzieje, że prolog się wam podoba. Wygląd, co prawda za ciekawy nie jest, ale nie długo będzie lepiej ;-)

  Pozdrawiam Anae :*